Grote kinderen

Vandaag realiseerde ik me plotseling dat ik al echt grote kinderen heb.

Ze zijn 18 en 13 jaar en lijken soms nog zo klein in hun doen en laten als ze bij ons in de buurt zijn. Toch zetten ze buitenshuis grote stappen en laten ze zien dat ze daar heel veel wel kunnen!

Oudste is in zijn vrije tijd lekker aan het werk in een plaatselijke supermarkt. Naast het geld dat hij met het werk verdient, vindt hij daar uitdagingen, houvast en leuke collega’s en hij merkt dat hij het leuk vindt om anderen te helpen en te coachen. Hij gaat regelmatig “chillen” met zijn vrienden onder het genot van een drankje of wat en hij zit in het 2e jaar van het HBO in Tilburg. Hij heeft zijn propedeuse zelfs bijna gehaald! Gewoon omdat hij het leuk en interessant vindt. Wie had ooit gedacht dat hij het zo goed zou doen? Ik ben zo ongelofelijk trots op hem!

Afgelopen week ging Oudste op survivalkamp in de Eiffel. Het zou een week worden waarin (volgens de glossy brochure) “je van je kwetsbaarheid, je kracht kon maken door allerhande actieve uitdagingen”.

Op kamp gaan is iets wat door Oudste echt wordt verafschuwd maar voor dit kamp kon hij zijn principes wel een keer opzij zetten. Hij zag het hogere doel, verbinding met zijn klasgenoten en docenten, er wel van en dus besloot hij mee te gaan. De survivalweek van Oudste werd echter voor hem even echt overleven omdat door het noodweer aldaar het tentenkamp helemaal wegwaaide en al zijn spullen verspreid over het veld in de modder lagen. In een moment van blinde paniek deed hij een dringend beroep op ons en vroeg of wij hem “even” konden komen ophalen omdat alles helemaal nat was en hij het kamp helemaal K.. vond. Los van het feit dat het 3 uur heen en 3 uur terug rijden is, deden we het niet omdat het kamp nu net echt de kern begon te raken van het doel van een kamp, namelijk dat je samen sterker wordt. En we deden het ook niet omdat wij ons aan onze ouderlijke opvoedingsopgave passend bij zijn levensfase wilden houden: Loslaten dus en niets gaan overnemen.

Gelukkig ging het na het noodweer alleen maar beter met Oudste en zijn groepsgenoten en was hij achteraf blij dat we hem niet hadden opgehaald. Dan zou hij pas echt een “pussy” zijn geweest, vond hij.

Jongste doet het ook heel goed. Hij heeft na 9 jaar de reguliere basisschool afgerond, heeft een brede belangstelling, heeft een oranje band bij de reguliere judo gehaald en werkt hard aan zijn zelfredzaamheid. Hij is recentelijk gestart bij een vriendenclub en probeert echt om contact te maken met anderen. Hij is dol op ons en wij op hem. Ik had niet durven dromen dat het hem zo goed zou vergaan! En dat ik zo beretrots op hem zou zijn.

Hij startte afgelopen week op “de middelbare”. Ook een soort van survival kan je wel zeggen met een letterlijk en figuurlijk loodzware rugzak die hij heeft te dragen als dertienjarige puber met het syndroom van down, een grote gevoeligheid voor prikkels en een beginnend , vlassig snorretje en pukkeltjes.

Jongste zit nu op een reguliere middelbare school in een heel mooi integratieklasje voor kinderen met het syndroom van down of een andere verstandelijke beperking. Hij zit in een klasje waar ruime aandacht aan de ontwikkeling van de kinderen wordt geschonken en waar de kinderen, daar waar het kan, mogen meedoen met het reguliere onderwijs.

Onze brugpieper was al weken voorafgaand aan de schoolstart erg gespannen maar hij heeft het deze week toch maar weer mooi gedaan. Hij kwam alle dagen stralend en vol energie thuis van school. Het was fantastisch geweest en de leerkracht was erg trots op hem. Het was de leerkracht opgevallen dat hij goed kon rekenen en spellen en dat hij zo’n brede interesse had. Ook waren er zeker nog leeruitdagingen op sociaal vlak en daar wordt dan ook flink op ingezet. Fijn om te merken dat de keuze voor het reguliere basisonderwijs (wat niet altijd een gemakkelijke keuze was) dan toch zo zijn vruchten heeft af geworpen!

Jongste gaf aan dat hij de nieuwe school heel leuk vond maar dat het enige nadeel van de school naar zijn idee was dat hij, op de dag dat hij met zijn eigen pinpas (!) iets mocht kopen uit de automaat, het blikje er niet uit kwam. Voor hem een grote tegenvaller waar hij zeker werk van ging maken!

Voor mij waren deze mega grote stappen in de ontwikkeling van mijn kinderen 2 grote life- events die zo samen voor best wel wat spanning zorgden bij mij. Ik merkte aan mezelf (en dat is zeker niet nieuw) dat ik moet wennen aan het feit dat ik steeds meer de controle los zal moeten laten. Ik mag daar voor mezelf nog wel een actiepunt van gaan maken.

De komende tijd neem ik jullie weer mee in deze nieuwe fase in het leven van Oudste en Jongste en natuurlijk ook in mijn leven. Ik hoop van harte dat jullie mij en mijn blogs willen blijven volgen!!

Tot snel!